در دوره درمان یک بیمار، لوله های متعدد و یا دیگر ابزارهای پزشکی جهت کنترل جریان هوا، غذا، مایعات، یا مواد دیگر برای بیمار مورد استفاده قرار میگیرد. به عنوان مثال، لوله‌های تراشه ممکن است جهت کنترل جریان هوا و یا گازهای دیگر و رساندن آنها به ریه بیمار از طریق تراشه در طول تنفس استفاده شوند. (شکل 1) چنین لوله‌هایی ممکن است مسیری برای عبور دادن لوله‌های اندوتراکِئویال یا داخل تراشه ای (ETT)، لوله‌های تراکئوستومی و یا اندوسکوپ های متعدد باشند. در بسیاری از موارد، چیزی که شدیدا به آن نیاز داریم پیشگیری از نشت گازهای ورودی (هوا و اکسیژن در دستگاه ونتیلاتور، هوا و اکسیژن و گازهای بیهوشی در دستگاه بیهوشی اتاق عمل) توسط لوله تراشه به داخل ریه‌ها خواهد بود که این موضوع توسط آب بندی کامل بین فضای اطراف لوله تراشه و جداره نای صورت خواهد گرفت. (شکل 2) به این صورت، مواد و گازها تنها قادر خواهند بود از طریق عبور از لوله تراشه یا دیگر ابزارهای پزشکی وارد یا خارج شوند. این شرایط به پزشک معالج اجازه خواهد داد کنترل کاملی بر نوع و مقدار مواد ورودی و خروجی به بیمار داشته باشد.
شکل 1) الف) لوله گذاری به روش اینتوباسیون (اینتوبه کردن) را مشاهده می کنید. ب) لوله گذاری به روش تراکئوستومی(تراک کردن)
تراشه در پزشکی کاملا شناخته شده‌اند؛ از آنها معمولاً به عنوان وسیله‌ای جهت اداره کردن راه هوایی بیمار در هنگام بیهوشی عمومی، مراقبت‌های ویژه، تهویه مکانیکی و شرایط اورژانسی استفاده می‌شود. بعد از قرار دادن لوله در داخل نای بیمار کاف لوله تراشه را پر از هوا کرده و پس از سمع دو طرفه ریه و اطمینان از اینکه در محل مناسب قرار گرفته است لوله تراشه در محل مناسب با چسب بر روی صورت بیمار محکم می‌شود.
لوله تراشه متشکل از یک لوله دارای یک انتهای تحتانی باز است که داخل نای بیمار قرار داده می شود و در ورودی به سیستم تحویل گازهای بیهوشی متصل است. به منظور عملکرد صحیح و ایجاد روند تهویه مناسب ریه‌ها، لازم است هنگام قرارگیری لوله تراشه در نای، فضای اطراف آن کاملاً بسته باشد تا در چرخه تنفس و در مرحله ورود گازهای تنفسی، از فرار گازها به سمت بیرون جلوگیری به عمل آید. (شکل 2)
شکل 2) نشت اکسیژن و هوا در بیمار تحت ونتیلاتور یا اکسیژن تراپی (T-Tube) در حالت لوله تراشه کاف دار و لوله تراشه بدون کاف
